Centralną osią dramaturgiczną filmu jest zderzenie czystości młodzieńczego uczucia Michaela z przerażającą prawdą dokonanego przez bohatera odkrycia. Daldry z całą siłą wygrywa dramat wojennej traumy tak jednoznacznie dzielącej pokolenia na dwa przeciwstawne obozy, dla których płaszczyzna porozumienia zdaje się nie istnieć. Lektor precyzyjnie diagnozuje jak bardzo wyraźnie to doświadczenie wpływa na generacje tych, którzy podczas wojny byli dziećmi oraz tych od których ten czas wymagał dokonywania świadomych wyborów. Nieprzypadkowym zamierzeniem twórców było zrównanie perspektywy widza z perspektywą Michaela. Zaburzenie chronologii filmu dodatkowo sprzyja tej strategii odbiorczej, sprawia, że razem z Michaelem poznajemy Hannę już po wojnie. Bohaterka jawi nam się wówczas przede wszystkim jako kobieta, która niecierpliwie łaknie czułości i zainteresowania. I pomimo, że istnieją pewne sygnały, które mogą zdradzać wojenną przeszłość kobiety, tak w momencie, gdy Michael słyszy na sali sądowej Hannę, dramat bohaterów uderza widza w całej swej rozciągłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz