Ciekawy przypadek Benjamina Buttona

David Fincher zrobił ładny film. Po tym zdaniu recenzja mogłaby się spokojnie skończyć, bo też co jeszcze dałoby się o "Benjaminie Buttonie" napisać? O ekranowym kolibrze będącym metaforą ludzkiego życia? O Bradzie Pitcie, którego można by zastąpić wieszakiem na płaszcze i nikt prawdopodobnie nie zauważyłby różnicy? A może o rewolucyjnych efektach specjalnych – jeśli Hollywood zacznie stosować je masowo, już wkrótce zza grobu do kin powrócą James Dean, Marlon Brando i setki innych legendarnych aktorów. Ciekawy przypadek Davida Finchera pokazuje, jak zdolny i niepokorny reżyser porzucił szokujące pomysły na rzecz ugrzecznionego mainstreamu. Dlatego w filmie za 180 milionów dolarów znajdziecie tylko stek banałów ubranych w szaty poważnych maksym. Tytułowy bohater to już zupełny nudziarz – gdyby nie trapiąca go przypadłość, zasługiwałby na tytuł najmniej interesującego człowieka na Ziemi. Film w blisko trzy godziny streszcza jego całe życie, ale po seansie trudno określić, czy Button miał jakieś hobby albo czy istniało zajęcie, w którym był naprawdę dobry. U Finchera starzejący się od tyłu mężczyzna to zaledwie figura niosąca ze sobą przesłanie dotyczące ludzkiego losu – ten zaś niemal zawsze wiąże się z niespełnieniem. Ukochana Benjamina, Daisy (Blanchett), chciała być słynną tancerką, ale uliczny wypadek na zawsze pogrzebał jej marzenia. Kochanka bohatera (Swinton) pragnęła jako pierwsza kobieta przepłynąć wpław kanał La Manche, ale tuż przed dotarciem do celu straciła siły. A co z samym Buttonem? Nie miał nigdy wielkich ambicji, ale mogło to wynikać z faktu, że całe dzieciństwo i młodość spędził w domu starców. Tamtejsi pensjonariusze uświadomili go skutecznie, iż życie nie ma sensu. Pozbawiony przedwcześnie złudzeń stracił szansę na dokonanie wielkich czynów. Stał się jednym z miliardów szarych osobników, o których nikt nie będzie pamiętał.
(filmweb.pl)